Onze jonge makers have entered the game

Choreografie 

Iedereen is een ander aspect van games aan het onderzoeken, specifiek hoe games ge(re)presenteerd kunnen worden in dit nieuwe theaterstuk. Zo zijn de dansers, die in mei ook al aan de slag gingen, onder begeleiding van Winston Ricard Arnon bezig met de vraag hoe een spelkarakter beweegt. Op wat voor manier worden handelingen uitgevoerd? Welke handelingen zijn dat eigenlijk? Zit er in die handelingen heel veel emotie, of juist helemaal geen? Zij lieten halverwege de dag een korte choreografie zien aan de schrijvers en de muzikanten, waarin ze de rigide lichaamstaal en de idle animation van een video game karakter terugvertaalden naar fysieke bewegingen. 

Muziek 

De muzikanten werden begeleid door WAAG Future Lab. Zij begonnen de dag met een lezing over de geschiedenis van computergegenereerde muziek en een inkijkje in de keuken van muziek met circuit boards. ’s Middags gingen zij aan de slag met het coderen van elektronische muziek. Aan de hand van opdrachten gerelateerd aan de gamewereld maakten ze een aantal korte composities. Om ervoor te zorgen dat het allemaal niet te makkelijk werd, kregen de jongeren opdrachten mee. Ze mochten bijvoorbeeld alleen iets maken in een zeven-kwartsmaat, of zich alleen baseren op een enkele toon, zonder andere instrumenten. Iemand anders werd gevraagd een score te maken voor een spelpersonage dat eerst vogelvrij rondloopt, en vervolgens een nieuwe ruimte betreedt. De sfeer in het muzieklokaal komt regelrecht uit de arcades van de jaren tachtig: synthesizers, samples en bits die doen denken aan Street Fighter, de eerste Mario-games en (hoe kan het ook anders) toch ook een beetje Stranger Things. Bovenop de dichtgeklapte akoestische piano worden er circuit boards aangesloten en nieuwe beats uit de grond gestampt. 

Op de achtergrond van deze creatieve sound explosies is daar Brendan Faegre, de componist voor Good game. Hij geeft tersluiks toe al bezig te zijn met een ‘masterplan’, waarin hij al deze vers-van-de-pers-composities van de jongeren samen gaat laten komen voor de voorstelling. 

De schrijvers

De schrijvers zijn intussen met andere input bezig. In de theaterstudio zijn zij diep in gesprek met begeleider Glenn Helberg. Deze schrijvers zijn met name gamers en ze voeren een kringgesprek over verschillende onderwerpen die aan bod komen binnen de gamewereld. Zo kan het creëren van je eigen avatar enorm helpen met het ontdekken van je identiteit: een gamescenario is een playground waar je, door jezelf precies vorm te geven zoals jij wilt, kunt experimenteren. Aan de andere kant wil je ook niet door iemand gecatfisht worden. Pranks uithalen met je vrienden via een stemvervormer mag dan weer wel, vinden sommigen – daar zijn het je vrienden voor!  

Ook komen vooroordelen over gamers aan bod, bijvoorbeeld van klasgenoten of van ouders. Glenn vraagt of iemand wel eens samen met zijn ouders gamet. ‘Nee', komt het antwoord. ‘Ik ga mijn ouders niet verder introduceren in de gamewereld, want ze hebben al zo’n slecht beeld van gamen.’ Het blijkt niet altijd makkelijk om te communiceren met ouders over hoe games werken. Een meisje vertelt dat gamen op haar kamer juist helemaal niet eenzaam is – ze is de hele tijd met anderen in gesprek en heeft online nieuwe vrienden gemaakt. Gamen is juist een middel tegen eenzaamheid geweest. Iemand anders voegt toe dat gamen hem geluk en vrijheid biedt.  

Gesprek met streamer Shanna

Halverwege het gesprek sluit Shanna aan, die professioneel gamer en streamer was. Zij vertelt ook over de minder leuke kanten van gamen: ‘Op een gegeven moment ging ik van mijn bed naar mijn bureau. Ik kwam mijn huis bijna niet meer uit.’ Een van de jongeren voegt daaraan toe: ‘Je raakt geen mensen meer aan.’ De sociale effecten van gamen zijn dus niet voor één gat te vangen. 

Na dit gesprek gaan de schrijvers uiteen om aan hun teksten te werken. Sommigen zitten in opperste concentratie alleen in een hoekje en tikken een Wordbestand vol aan nieuwe woorden. Anderen duiken één op één met hun schrijfbuddy de diepte in om een vraag van de schrijfopdrachten te beantwoorden. Weer anderen gaan in groepjes bij elkaar zitten en discussiëren met elkaar over de onderwerpen.  

De presentatie 

Aan het eind van de dag worden de resultaten gepresenteerd. Twee van de meiden delen een manifest over gender(on)gelijkheid in de gamewereld. Vrouwelijke gamers zien er soms uit als ‘hersenloze sexy walnoten’ en vrouwelijke personages dragen alleen een bikini. Een ander bedenkt een toekomstbeeld waarin je in je dromen in de game wordt geplugd. Weer iemand anders schreef een realistisch chatgesprek vol scheldwoorden en vervloekingen over hacken en gehackt worden. Ook onderwerpen uit het gesprek met Glenn komen terug, over hoe gamen jongeren kan helpen met hun eenzaamheid, depressies of burn-out, maar ook hoe games juist deze conflicten kan veroorzaken. 

De dag wordt afgesloten met een goodiebag en roti. De artistieke koppen van Studio 52nd verzamelen al het gemaakte materiaal. Met alle teksten, composities en anekdotes gaan zij in oktober aan de slag in het repetitielokaal. De jongeren wordt gevraagd of zij dan nog een keer komen kijken naar de repetities. ‘Dan kunnen jullie zeggen: zo had ik mijn tekst helemaal niet bedoeld!’ grapt regisseur Gable Roelofsen. Ook worden ze uitgenodigd om een keer mee te doen met een nagesprek, als de voorstelling eenmaal gaat touren. De toeschouwers zijn namelijk altijd enorm nieuwsgierig om de jongeren achter de schermen te ontmoeten en te horen wat zij over het onderwerp denken. Nou – en gelijk hebben ze!