Sanam vond haar community tijdens het schrijven van FOK ME HOKJE

Theatervoorstelling FOK ME HOKJE bestaat volledig uit teksten geschreven door jongeren. Deze week komen ze voor het eerst in de publieke spotlights te staan, tijdens het grootste queer evenement van het jaar: Pride Amsterdam! Sanam woont in Den Haag, is één van de schrijvers van FOK ME HOKJE en vertelt graag hoe dat voelt: ‘Heel cool.’

“Elk keer als iemand vraagt; en wat heb jij het afgelopen jaar gedaan? Dan zeg ik ‘Oo, gewoon… Een toneelstuk helpen schrijven.’ Dan voel ik me zó cool. Als ik dan nog toevoeg dat het in Amsterdam speelt, dan maakt het nog meer indruk. Een stuk van mij is ook te zien in de trailer. Dat was heel leuk om te zien. Míjn tekst door een echte actrice! Ik heb het naar heel veel vrienden gestuurd. Zo cool. En komende week komt mijn GSA kijken tijdens de Pride.”

“GSA is kort voor Gender and Sexuality Alliance. GSA’s organiseren Paarse Vrijdag en Coming Out Day op scholen. Zo ben ik ook bij FOK ME HOKJE terecht gekomen. Ik was toen voorzitter van de (GSA) op mijn school. Wij waren heel zichtbaar; op de open dag lag ons kraampje altijd vol regenboogvlaggen en skittles. Iedereen kwam langs om snoep te halen! En via het GSA-netwerk kwam de uitnodiging bij mij. Ik hou van schrijven, ik voldeed aan het profiel, dus ik dacht meteen: ja, let’s go.

Het schrijfweekend

Op het schrijfweekend waarop we de teksten schreven, ontmoette ik ineens allemaal mensen die heel erg open en ontspannen waren over hun gender en seksuele oriëntatie. Dat was zo fijn. Op dat moment was ik in mijn GSA als een van de weinigen uit de kast, en hield de rest nog vol dat ze hetero waren. Ze kwamen dan eerst alleen bij mij uit de kast, ik was vertrouwenspersoon van iedereen. De queer vrienden die ik had, waren heel erg ongemakkelijk erover. Maar nu voelde het alsof ik mijn community had gevonden.

Support

Toen we begonnen met de schrijfopdrachten wist ik niet zo goed hoe persoonlijk ik zou willen worden, en was ik benieuwd naar wat de rest zou doen. Maar ik zette me erover heen en ik schreef hoe moeilijk het was voor mij om uit te kast te komen en dat het niet altijd leuk is. Ik werd een soort van uit de kast geduwd door mijn toenmalige vriendin. Haar familie was heel supportive, ze nodigden met meteen uit voor het eten. Meer een grapje, hoor, ik kwam daar al heel vaak.

Maar mijn familie moest wel even wennen. Mijn vader leek het onderwerp heel erg te ontwijken. Mijn moeder hoopte in eerste instantie dat het een fase was. Maar dat is wel veranderd, hoor. Toen ik mijn vader ernaar vroeg, dacht hij juist supportive te zijn door geen vragen te stellen!

En ik krijg intussen steeds regenboogspullen van mijn moeder. Eerst een regenboogdeo, laatst ineens weer regenboog-All Stars, haha! Ze informeert zichzelf door er veel over te lezen online, dus ze probeert haar eerste reactie wel goed te maken. Eens per maand geeft ze een mini speech over hoe ze me accepteert en hoe ze er voor me is. Ik weet het inmiddels wel, maar liever te veel support dan te weinig.

Toen we de teksten voorlazen in het weekend schreef iedereen complimenten voor elkaar op briefjes. Ik heb die briefjes nu nog steeds! Mensen schreven dat ik dapper was, en dat ze mijn verhaal herkenden. Juist dat het zo persoonlijk was, maakte het interessant. En eigenlijk dus juist herkenbaar voor veel meer mensen.

Geen fuck

Ik durf nu meer mezelf te zijn dan vorig jaar. Voor ik meedeed aan FOK ME HOKJE voelde ik me raar en apart. Maar in de schrijversgroep viel dat allemaal mee, daar kon het niet gek genoeg. Ik heb allemaal nieuwe vrienden gemaakt, en dat bracht me zoveel. De houding was: Gewoon geen fuck geven erom en niet zo bang te zijn of iets wel goed genoeg is. Dat kwam echt precies op het goede moment. Ik was een boek aan het schrijven, en helemaal vastgelopen omdat ik steeds bleef schaven. Na het schrijfweekend kon ik weer helemaal los. Nu is het bijna af. Nog drie hoofdstukken.”