Blog - De kracht van kunst
Vaker dan me lief is moet ik in mijn werk als artistiek leider het belang van kunst benadrukken voor de kids waar wij mee werken. Het politieke klimaat dat meer subsidie uit wil trekken voor pretparken in plaats van voor kunst versterkt dat. Kleine disclaimer, dit wordt geen blog in beleidstaal over iets lichts. Maar een persoonlijker verhaal. Dan weet je dat alvast voor je doorleest.
In juli 2023 werd mijn neefje Joep geboren.
Hij opende mijn hart zoals niemand ooit had gedaan.
Hij was mij het allerliefst, zelfs voordat ik hem mocht leren kennen.
Dat kennen mocht helaas niet heel lang duren.
Hij is 17 dagen oud geworden.
Terwijl de rouw ons als familie dichter bij elkaar dreef, zag ik ook hoe verschillend we omgingen met de bijna onmogelijke opdracht zijn verlies te verwerken. De één ging met een koptelefoon met klassieke muziek op een bank zitten, de ander danste de benen uit haar lijf in flamencolessen. De één ging zitten haken, de ander gooide alle frustratie uit tegen een bokszak. De één dook een boeddhistisch klooster in, de ander zijn stamkroeg. Er werden therapeuten gezocht en gevonden, EMDR sessies ingepland. We zochten allemaal verwoed naar handvatten om onszelf uit het allesverzengend verdriet en gemis te trekken. En tussendoor kropen we af en toe dicht bij elkaar. Soms op een bank om elkaar vast te houden terwijl we samen huilden. Soms rond een piano om samen te zingen, zoals muziek nooit ver weg is bij de rituelen in mijn familie.
Toen de rouw mij op mijn knieën bracht zocht ik wanhopig naar nieuwe plekken waar ik houvast zou kunnen vinden. Uiteindelijk vond ik de meeste grip en troost op een bekende plek: in de theaterzaal, in de concertzaal, in een museum. Nu kon het onwaarschijnlijke voetenwerk van een danseres me kracht geven. Als ik die kwijt was, trok een weergaloze gitarist mijn verdriet naar buiten.
Hoewel ik me als boeddhist nooit heb kunnen verbinden met het lijden van Christus en al sinds mijn zevende niet meer in God geloof, vroeg ik bij 'Erbarme dich' in het Concertgebouw het leven en het noodlot zelf om zich over mij en mijn familie te ontfermen. Zodat we de komende periode de rust zouden vinden om elkaar en onszelf te kunnen troosten.
Het noodlot heeft me de laatste tijd vooral teleurgesteld. De kunst deed dat niet.
Het verlies van mijn neefje heeft me aan veel dingen in mijn leven doen twijfelen. Aan mijn geloof, aan wie ik nu ik niet langer tante mag zijn, en aan hoe zinvol het bestaan eigenlijk is in al zijn vluchtigheid.
Toch heeft het me nooit doen twijfelen aan het belang van kunst. Aan mijn overtuiging dat iedereen, – ongeacht waar je geboren wordt, of hoeveel geld je hebt – het recht heeft om kennis te maken met alle vormen van kunst. Kunst die verdiepende, verrijkende en troostende waarde biedt. Omdat dat over iets essentiëlers gaat dan over vermaak. Wat wij doen met kinderen en jongeren is meer dan een ‘linkse hobby’.
Mijn geloof in de liefde en in de kracht van kunst is alleen maar sterker geworden.
Wel in die volgorde.
